του Σταύρου ΘεοδωράκηΘα σας το πω χωρίς περιστροφές. Υπάρχουν στιγμές που ντρέπομαι για τη χώρα μου.
Το σαββατοκύριακο με αφορμή την επίσκεψη Ερντογάν στην Αθήνα συναντήθηκα με έναν Τούρκο που είναι και λίγο Έλληνας. Έχει ζήσει αρκετά χρόνια στην Αθήνα, διαβάζει αρχαία ελληνικά, τα διδάσκει κιόλας και μιλάει βέβαια άψογα Ελληνικά. Η συνάντηση μας έγινε γύρω από ένα τραπέζι με ...κόκκινο κρασί. Δεν πρόλαβα να καθίσω και άρχισε να με ρωτάει για το.... Μνημόνιο. Γι' αυτόν όπως και για αρκετούς ευρωπαϊστές Τούρκους η Ελλάδα είναι μια χώρα πρότυπο.
Συζητούσαμε λοιπόν για τη φιλία μας ώσπου ξαφνικά μου κάνει νόημα με τα μάτια να κοιτάξω πίσω μου. Το βλέμμα του ήταν τόσο έντονο λες και πίσω από την πλάτη μου ήταν ο «έξω από εδώ». Γύρισα και είδα ένα χοντρουλό κύριο να προσπαθεί με ένα φλόγιστρο στα χέρια να ανάψει ένα πούρο. Ταυτόχρονα ένα γκαρσόνι άφηνε με σεβασμό μπροστά του ένα τεράστιο τασάκι. Το βλέμμα του Τούρκου φίλου μου ήταν τόσο έντονο που το γκαρσόνι το παρεξήγησε.
«Θέλετε να σας φέρω πούρο;». Όχι δεν ήθελε. «Μα η Ελλάδα δεν έκοψε το τσιγάρο;» με ρώτησε με αληθινή απορία; Ήταν σαν να μου έφερνε μπροστά στη μούρη τις γιγαντοαφίσες που είχε δει στο αεροδρόμιο. «Η Ελλάδα κόβει το τσιγάρο». Ο καπνός που έβγαινε από τις διπλανές παρέες ήταν από μόνες του μια απάντηση. Όχι! «Γιατί; Άλλαξε απόφαση η κυβέρνηση;».
Η αλήθεια ήταν πιο ντροπιαστική. Άλλαξαν απόφαση αυτοί που έχουν τα μαγαζιά. Εξήγησα δηλαδή στον συνομιλητή μου ότι κόντρα στο νόμο κάποιοι αποφάσισαν να ξαναφέρουν τα τασάκια στα τραπέζια. «Και το κράτος τι κάνει»; Οι ερωτήσεις του είχαν γίνει πια ενοχλητικές. Το κράτος δεν κάνει τίποτα. Σήκωσε τα χέρια ψηλά. Φοβούνται ίσως τις εκλογές και έχουν λουφάξει. Ούτε ελέγχους, ούτε παρατηρήσεις, ούτε τίποτα. «Και ο Παπανδρέου»; Το υπονοούμενο ήταν σαφές. Πώς δέχεται ένας νέος Πρωθυπουργός που θέλει να αλλάξει την χώρα να βλέπει τους υπουργούς του να κατατροπώνονται τόσο εύκολα; Να θέλεις να χτυπήσεις τη διαφθορά, να να πατάξεις τη φοροδιαφυγή και να το βάζεις στα πόδια μπροστά σε κάποιους που σου κάνουν πλάκα με τα τασάκια.
«Ο Ερντογάν δεν αφήνει ποτέ κανένα παραθυράκι στις αποφάσεις του. Ή το κάνει ή δεν το κάνει». Και αυτό το υπονοούμενο ήταν σαφές. Δεν αναφερόταν βέβαια στην επιτυχία της τουρκικής πολιτείας να κόψει μέσα σε ένα μήνα το τσιγάρο από όλους τους δημόσιους χώρους... Αναφερόταν στην δυναμική που εκπέμπει ένας ηγέτης μη παζαρεύοντας καμία του απόφαση. «Εξ όνυχος τον λέοντα» μου είπε τσουγκρίζοντας το ποτήρι μου και ενώ η κατάθλιψη είχε κυριεύσει το πρόσωπο μου.
http://www.protagon.gr/Default.aspx?tabid=70&smid=382&ArticleID=4270&reftab=37&t=Το-βλέμα-του-Τούρκου-και-η-ντροπή-του-Έλληνα
Το σαββατοκύριακο με αφορμή την επίσκεψη Ερντογάν στην Αθήνα συναντήθηκα με έναν Τούρκο που είναι και λίγο Έλληνας. Έχει ζήσει αρκετά χρόνια στην Αθήνα, διαβάζει αρχαία ελληνικά, τα διδάσκει κιόλας και μιλάει βέβαια άψογα Ελληνικά. Η συνάντηση μας έγινε γύρω από ένα τραπέζι με ...κόκκινο κρασί. Δεν πρόλαβα να καθίσω και άρχισε να με ρωτάει για το.... Μνημόνιο. Γι' αυτόν όπως και για αρκετούς ευρωπαϊστές Τούρκους η Ελλάδα είναι μια χώρα πρότυπο.
Συζητούσαμε λοιπόν για τη φιλία μας ώσπου ξαφνικά μου κάνει νόημα με τα μάτια να κοιτάξω πίσω μου. Το βλέμμα του ήταν τόσο έντονο λες και πίσω από την πλάτη μου ήταν ο «έξω από εδώ». Γύρισα και είδα ένα χοντρουλό κύριο να προσπαθεί με ένα φλόγιστρο στα χέρια να ανάψει ένα πούρο. Ταυτόχρονα ένα γκαρσόνι άφηνε με σεβασμό μπροστά του ένα τεράστιο τασάκι. Το βλέμμα του Τούρκου φίλου μου ήταν τόσο έντονο που το γκαρσόνι το παρεξήγησε.
«Θέλετε να σας φέρω πούρο;». Όχι δεν ήθελε. «Μα η Ελλάδα δεν έκοψε το τσιγάρο;» με ρώτησε με αληθινή απορία; Ήταν σαν να μου έφερνε μπροστά στη μούρη τις γιγαντοαφίσες που είχε δει στο αεροδρόμιο. «Η Ελλάδα κόβει το τσιγάρο». Ο καπνός που έβγαινε από τις διπλανές παρέες ήταν από μόνες του μια απάντηση. Όχι! «Γιατί; Άλλαξε απόφαση η κυβέρνηση;».
Η αλήθεια ήταν πιο ντροπιαστική. Άλλαξαν απόφαση αυτοί που έχουν τα μαγαζιά. Εξήγησα δηλαδή στον συνομιλητή μου ότι κόντρα στο νόμο κάποιοι αποφάσισαν να ξαναφέρουν τα τασάκια στα τραπέζια. «Και το κράτος τι κάνει»; Οι ερωτήσεις του είχαν γίνει πια ενοχλητικές. Το κράτος δεν κάνει τίποτα. Σήκωσε τα χέρια ψηλά. Φοβούνται ίσως τις εκλογές και έχουν λουφάξει. Ούτε ελέγχους, ούτε παρατηρήσεις, ούτε τίποτα. «Και ο Παπανδρέου»; Το υπονοούμενο ήταν σαφές. Πώς δέχεται ένας νέος Πρωθυπουργός που θέλει να αλλάξει την χώρα να βλέπει τους υπουργούς του να κατατροπώνονται τόσο εύκολα; Να θέλεις να χτυπήσεις τη διαφθορά, να να πατάξεις τη φοροδιαφυγή και να το βάζεις στα πόδια μπροστά σε κάποιους που σου κάνουν πλάκα με τα τασάκια.
«Ο Ερντογάν δεν αφήνει ποτέ κανένα παραθυράκι στις αποφάσεις του. Ή το κάνει ή δεν το κάνει». Και αυτό το υπονοούμενο ήταν σαφές. Δεν αναφερόταν βέβαια στην επιτυχία της τουρκικής πολιτείας να κόψει μέσα σε ένα μήνα το τσιγάρο από όλους τους δημόσιους χώρους... Αναφερόταν στην δυναμική που εκπέμπει ένας ηγέτης μη παζαρεύοντας καμία του απόφαση. «Εξ όνυχος τον λέοντα» μου είπε τσουγκρίζοντας το ποτήρι μου και ενώ η κατάθλιψη είχε κυριεύσει το πρόσωπο μου.
http://www.protagon.gr/Default.aspx?tabid=70&smid=382&ArticleID=4270&reftab=37&t=Το-βλέμα-του-Τούρκου-και-η-ντροπή-του-Έλληνα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου